Παλλιγγενεσία
«Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεται»...
 |
| Πρό 40 ετών ο Γέροντας της Μονής με τον μακαριστό Μητροπολίτη Δημητριάδος Ηλία στόν αυλόγυρο της ερειπωμένης, τότε, Μονής |
Το ψαλμικό λόγιο βρήκε στην περίπτωση της Μονής των Ταξιαρχών την φερέλπιδα εφαρμογή του. Μετά την κοίμηση του τελευταίου ενοίκου της, μοναχού Ακακίου, το 1920, και επί μισό αιώνα περίπου, το μοναστήρι παρέμεινε έρημο και σιωπηλό, εγκαταλελειμμένο από τους πάντες. Ο χρόνος ανελέητα καταρράκωσε τα κτήριά του και ανθρώπινα χέρια ασέβησαν πάνω στα ιερά του, αφήνοντάς το απογυμνωμένο και ζοφερό, κατοικητήριο νυχτερίδων και άλλων αλόγων ζώων.
Ωστόσο, οι πραγματικοί Οικοδεσπότες του, οι Άγιοι Αρχάγγελοι, πάντοτε παρόντες, τις ώρες της ταπείνωσής του δεν το εγκατέλειψαν• αλλά μεσίτευσαν για την εξ ερειπίων αναγέννησή του, διότι δεν ήταν θέλημα του Αγίου Θεού να αφανισθεί ο τόπος αυτός, όπου επί αιώνες είχε δοξασθεί το ευλογητό Όνομά Του.
 |
| Ο τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος κυρός Χριστόδουλος στην Ιερά Μονή |
Τον Απρίλιο του 1976 το απορφανισμένο μοναστήρι απέκτησε μια ανθρώπινη παρουσία. Η οσιωτάτη μοναχή Θεοδούλη (Μαλακατσοπούλου) από τα Μετέωρα, εξέφρασε την επιθυμία να εγκαταβιώσει στον τόπο αυτό, χωρίς να τρομάξει από την οικτρή εικόνα της ερήμωσης. Ζήτησε προς τούτο και έλαβε την ευλογία του τότε Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος & Αλμυρού, μακαριστού κυρού Χριστοδούλου. Πράγματι, μετά από την νόμιμη διαδικασία, η Μονή επανασυστάθηκε και αναγνωρίστηκε ως Γυναικεία, με το Προεδρικό Διάταγμα 605/80 (Φ.Ε.Κ. 161/Α ), στις 15 Ιουλίου 1980.
 |
| Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος με αδελφές της Μονής |
Λίγα χρόνια αργότερα ένας ιερέας πνευματικός στον Μητροπολιτικό Ι. Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου, με θείο ζήλο και με πολλές πνευματικές θυγατέρες, ορισμένες από τις οποίες εκδήλωναν φιλομοναχικές τάσεις, αναζητούσε για τις υποψήφιες μοναχές τόπο μοναστικής καταπαύσεως. Η απάντηση στις επίπονες αναζητήσεις και στις αγωνιώδεις προσευχές του δεν άργησε να' ρθεί: το ερειπωμένο μοναστήρι τον καλούσε για να αναπαύσει εκεί τις νέες ψυχές που ποθούσαν την αφιέρωση, αναλαμβάνοντας στους ώμους του σαν νέος Άτλας όχι μόνο την πνευματική τους καθοδήγηση, αλλά και το βάρος και την ευθύνη της κτηριακής ανακαινίσεως του ιερού τόπου.
Έτσι, ο π. Αντώνιος Ζούπης, με την ιδιότητα του Γέροντος Πνευματικού, και ο πρώτος πυρήνας της γυναικείας Αδελφότητας που στελέχωσε τη Μονή στα τέλη του 1988, προχώρησαν στο επίμοχθο έργο της πνευματικής καταρτίσεως, αλλά και της αποκαταστάσεως της ερειπωμένης Μονής, με στηρίγματα την αγάπη τους για την μοναστική ζωή, τον ενθουσιασμό τους, την βοήθεια των πιστών και την χάρη των Αγίων!